Panoptikum 148 / Februar 2019
IN MEMORIAM ŠABAN ŠAULIĆ (1951 – 2019)
Februar 2019
Naša suvremena narodna muzika razvijala se postupno, nadograđivanjem, bez velikih skokova uglavnom i oni koji su je osuvremenili činili su to zajednički, svaki po svojim talentima i namjerama. Međutim, ako se može istaći ličnost koja je sama napravila jasan, vidljiv i mjerljiv obrat ili rez u tome kako se ova muzika izvodila i interpretirala – […]
Naša suvremena narodna muzika razvijala se postupno, nadograđivanjem, bez velikih skokova uglavnom i oni koji su je osuvremenili činili su to zajednički, svaki po svojim talentima i namjerama. Međutim, ako se može istaći ličnost koja je sama napravila jasan, vidljiv i mjerljiv obrat ili rez u tome kako se ova muzika izvodila i interpretirala – to je bez sumnje bio Šaban Šaulić.
Čovjek dugo nejasan, teško smjestljiv u kulturu i u svijet estrade Jugoslavije, pjevao je načinom kakav se dotad, van ono malo lokalnih, upućenih krugova, nije imao gdje čuti ranije. Neobična, jedinstvena, a zapanjujuća složenica srpskog, sevdalijskog, ciganskog i, najupadljivije, orijentalnog stila, promijenila je u korijenu čitav pravac i žanr. Njegov stil, izvođenje i pjesme, bile su, iznenađujuće, sasvim gradske – samo što su to bili gradovi ili njihovi dijelovi koje nismo poznavali. Šaban je na površinu donio „podzemnu Jugoslaviju“, onu nevidljivu, siromašniju, težu, suroviju.
Ali, sad vidimo da je iz toga radikalnog zvuka, iz balkanskog kala i oklevetanosti gradio neprimjetno, kao nitko drugi, most koji se tokom pet decenija vinuo u nešto veliko, lijepo i čisto. On, kome su se rugali i optuživali ga za neciviliziranost, čovjek inače čudesne dobrote i skromnosti, postao je tako neukaljan nositelj drugačije, sasvim originalne forme ljepote, ovdašnje, i samo naše, kakva god bila.
Sve do strašnog kraja.